एउटा फोन कलको घण्टी
- यज्ञकुमार निरौला
लघु कथा
भीडभाडयुक्त सहरमा पनि बिहानको घाम कहिलेकाहीँ उनलाई आफ्नै गाउँको जत्तिकै शान्त महसुस हुन्थ्यो।
जब-जब त्यसको सुनौलो प्रकाश झ्यालबाट भित्र पस्थ्यो, उनको मन विगतमा भड्किन्थ्यो - हरिया खेतहरू, ढुङ्गेधारा, र ती चिन्तारहित बाल्यकालका साथीहरू।
कफीको कप समातेर सम्झनामा हराएका बेला उनको फोनको घण्टी बज्यो - एउटा अज्ञात नम्बर।
“हेलो?” उनको आवाजमा सधैँको झैं सावधानी थियो।
“दाइ, म सीता बोलेकी... मलाई चिन्नुहुन्छ?”
उनी एकछिन रोकिए। त्यो नामले उनलाई वर्षौंअघिको समयतिर तान्यो।
सीता, गाउँकी उनकी सहपाठी, जसले प्रायः नोटबुक माग्ने गर्थिन् तर मुस्कान कहिल्यै गुमाउँदिन थिइन्।
“ए, सीता ! कस्तो अचम्म ! तिमीलाई कस्तो छ?”
“मलाई सन्चै छ, दाइ। गाउँमा अब बस्नै सकिएन। म सहर आउँदैछु… काम खोज्नलाई।”
उनले आँखा झुकाए। सहरले उनीजस्ता धेरैलाई यस्ता अनिश्चित यात्रा गर्न बाध्य पारेको थियो।
“सीता,” उनले बिस्तारै भने, “सहर ठूलो छ तर तिमीले आफ्नो मुटु सानो पार्न सिक्नुपर्छ।”
सीता हल्का हाँसिन्। त्यो हाँसोभित्र उनले एउटा अस्पष्ट कम्पन सुने - डर, आशा, र फेरि सुरुवात गर्ने साहसको मिश्रण।
फोन कल समाप्त भएपछि उनले आफ्नो कफीतिर हेरे।
त्यो सेलाएको थियो तर बास्ना अझै आउँदै थियो।
एउटा विचार उनको हृदयमा बिस्तारै चलमलायो: “सहरहरू बदलिएलान् तर मानवीय सम्बन्ध कहिल्यै मर्दैन - कहिलेकाहीँ त्यो एकै फोन कलको घण्टीमा पनि जीवित रहन्छ।”
***
No comments:
Post a Comment